کشش او، کوشش ما، از نگاه مولانا

هر انسان عموما و هر سالک طریق عرفان به خصوص در مسیر ترقی و کمال پیوسته در میان دوحال امید و نا امیدی، ادبار و اقبال، خوف و رجا، تفرقه و جمع، بقا و فنا، قبض و بسط، مقام و حالو... در نوسان است. سالک آنگاه که به توان و داشته های خود اعتماد می کند و می خواهد با اتکابه نیروی خود طریق کمال را بپیماید، دچارضعف و تفرقه و تردید می شود، اما هر گاه درطی اینطریق مشمول عنایت و جذبه رحمانی حق می گردد، به یک چشم بر هم زدن تمام موانع و عقبه هارا درمی نوردد و مکتب نرفته مسیله آموز صد مدرس می شود. این دو حال در متون عرفانی به ویژه مثنوی مولانا جلوه ها و نمود هایی دارد که این نوشتار به آن پرداخته است. در پایان این نتیجهحاصل شده که اساسا سالک نباید به داشته های خود اعتماد کند، زیرا آنچه به ظاهر از پیش خوداندوخته آن هم از عنایات حق است، پس بهتر است در همه حال کار را به عنایت او رها کند تا بهوصال حق نایل گردد.

کلیدواژه ها:

کشش او (جذبه رحمانی) کوشش ما (سعی ، طلب) ، مثنوی ، مولانا