دین گرایی در شاهنامه فردوسی
محل انتشار: پژوهشنامه اورمزد، دوره: 11، شماره: 41
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 811
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_OURMAZD-11-41_008
تاریخ نمایه سازی: 27 مرداد 1397
چکیده مقاله:
شاهنامه فردوسی مهمترین و برجسته ترین اثر ادبی بازمانده از دوره ای است که می توان آن را عصرباززایی فرهنگی ایرانیان دانست. دوره سامانیان، دوره ای است که در آن به احیا و تداوم فرهنگ وهویت ایرانی، بیشتر از گذشته، اندیشیده می شود و تلاش هایی در این زمینه صورت می گیرد.با این حال فردوسی ضمن حفظ اصالت داستان ها اثر خود را به شکل حماسه ای عقلایی و تدینیدرآورده است. سعی ما در این مقاله بر آن است که با بیان مصداق هایی هرچند مختصر به دینگرایی در شاهنامه اشاره کنیم. اخلاق و دین که از تمدن بشر سرچشمه می گیرد در داستان هایاساطیری که حکیم توس به آنان پرداخته؛ برخاسته از تمدنی کهن در ایران زمین است. امروزهبسیاری از ملت ها در پی بیان تمدن خویش با بیان افسانه هستند. در ایران زمین به خصوص بعد ازاسلام دین گرایی و تقوا ارزش تلقی می شد و شاهنامه نیز از آن مستثنی نبوده است.
نویسندگان
مریم جلالوند
کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز ری