رویکرد دانش معانی در جهانگشای جوینی جلد نخست

یکی از رموز موفقیت یک اثر ادبی، آگاهی نویسنده ی آن به فن سخندانی است . و علم معانی پایه ای محکم است،که هنر سخندانی را استوار داشته است . استفاده ی بهینه و جذاب از اصول و فروع فن سخندانی است که ناوک سخن را بر دل مخاطب می نشاند و او را تحت تاثیر قرار می دهد . جوینی از نویسندگان توانای قرن هفتم است که از قدرت ذهن و زبانی توانا برخوردار بود . رمز دلپسند بودن تاریخ جهانگشای جوینی و نثر جوینی، نوع گفتار و کلام اوست که آشنایی او را به رموز کتابت و مخاطب شناسی نشان می دهد .استفاده از معانی ثانوی جمله ها برای بیان اندوه، ناامیدی، ذکر یا عدم ذکر مسندالیه با موصول که برای تعظیم و بزرگداشت، اطناب، از مفاهیم پرکاربرد جوینی است که راه بیان احساسات و عواطف او را هموار نموده است او راز موثر سخن گفتن را در تاریخ جهانگشا به خوبی دریافته و آن را به خوبی به کار گرفته است . در پژوهش حاضر تقریبا برای هر مدخل علم معانی شاهدی از نثر جوینی به مصداق یافته شده و این خود نشان از تاثیر گسترده ی این هنر در قدرت نویسندگی صاحب اثر است

کلیدواژه ها:

معانی ، جهانگشای جوینی ، نثر فارسی ، قرن هفتم