بررسی جنبه های نمایشی سوگ سیاوش در شاهنامه فردوسی

از آن جا که شاهنامه اثر جاودانه حکیم ابوالقاسم فردوسی برای هر ایرانی از دیرباز با اهمیت بوده است، نگارنده جهت چاپ این مقاله به اندازه توان خود برای بازتاب شاهنامه و تبلور تاریخ این سرزمین کهن، تلاش نموده است. عموما هر هنرمندی در اجرای نمایش های باستانی و اسطوره ای در صحنه از آن روی ظاهر می شود تا با هنر نمایشی خود ذوق و شوق تماشاچیان را افزون کرده و تاثیر ماندگار بگذارد. داستان سوگ سیاوش در شاهنامه فردوسی یکی از داستان های زیبا و دلنشین است که جنبه های نمایشی بسیار زیبای آن بر تماشاگر تاییر ژرف می گذارد. با وجود این که بسیاری از مردم ما به شاهنامه و داستان های آن علاقمندند اما هنوز جنبه های کاربردی نمایش آن نیاز به پژوهش دارد تا ذوق دیدن و شنیدن آن در تماشاگر افزون شود. نظر به ارزش این داستان در شاهنامه و این که جنبه های گوناگون آن مورد بررسی و شناسایی دقیق نمایشی قرار نگرفته است اما با مطالعات انجام شده بر این باورم که جنبه های نمایشی این داستان از جمله گذر سیاوش از آتش خیانت سودابه به همسرش عشق سودابه به سیاوش و غیره منحصربه فرد بوده و از نظر ادبی و هنری بسیار با اهمیت است. داستان سودابه و سیاوش داستانی عاشقانه است. عشقی پاک زلال و بی پیرایه که از درون زبانه کشیده و در سایه شعله خود عشاق را به عشق پاک فرا می خواند. سودابه شاه بانوی عشق است. سودازده ی جان و جسم. سراپا شور و شوق و شورش است. در صدای چکاچک نیزه ها و خنجرها، در زیر آوار دشنه و دشنام ها، چونان رگبارهای باران بهاری از او عشق می بارد و کمند گیسویش را بر دم اسبان کینه می بندند و مرمر سینه ی پرخروش عاشق اش را به تازیانه های دشنه و دشنمام می شکافند

کلیدواژه ها:

نمایش ، سوگ ، سیاوش ، سودابه ، شاهنامه