تصویرپردازی با شخصیت حضرت ابراهیم (ع) در متون و شعر کهن با تکیه بر قرآن

داستان های پیامبران در قرآن، به خصوص داستان زندگی ابراهیم(ع) یکی از دستمایه های مهم در شعر فارسی برای تصویرپردازی است. هدف در این پژوهش نیز بررسی تصاویر و نمادهای ساخته شده با شخصیت و حوادث زندگی این پیامبر در انواع مختلف شعر فارسی با روش تحلیلی توصیفی است.هذا ربی و لااحب الافلین گفتن، بت شکنی، در آتش انداخته شدن، ذبح اسماعیل، شخصیت هایی همچون نمرود و آزر برای بیان اندیشه های ذهنی شاعران حالتی نمادین یافته اند. در شعر مدحی، شاعران برای توصیف ممدوحان و درگاه هایشان، آنها را با ابراهیم(ع) و کعبه مقایسه میکنند و فرستادن فرزندانشان را به جنگ با ذبح شدن اسماعیل می سنجند. در اشعار تعلیمی و اخلاقی نیز داستان زندگی حضرت ابراهیم(ع) نمونه ای عملی شده است برای نشان دادن نحوه سلوک برای افرادی که تازه قدم در راه طی طریقت گذاشته اند و در شعر غنایی، نیز برای بیان حالات و ویژگی های مختلف عشق و معشوق، از انداختن حضرت ابراهیم(ع) در آتش استفاده کرده اند.

کلیدواژه ها:

قرآن ، ابراهیم(ع) ، شعرفارسی ، تصویرپردازی ، آتش