امکان سنجی توانایی فضای مجازی در شکل گیری و بهره وری از تربیت دینی

با ظهور و گسترش صنعت ارتباطات و در راستای آن اینترنت به عنوان شبکه­ ارتباطاتی و اطلاعاتی جهانی، فضای جدیدی در عرصه­ زندگی به وجود آمد که می ­توان با عناوینی هم­چون فضای دوم یا فضای مجازی از آن یاد کرد؛ فضایی که استفاده از آن دارای ابعاد مثبت و منفی است. مبانی نظری این پژوهش که با هدف امکان­ سنجی توانایی فضای مجازی در ایجاد و بهره ­وری از تربیت دینی انجام شده است، بهره ­گیری از پارادایم دوفضایی شدن و مفهوم ­سازی تفاوت خصایص فضای مجازی و مولفه­ های تربیت دینی است. روش پژوهش نیز در سنت پژوهش­ های کیفی، از نوع توصیفی- تحلیلی و با نگاه نقادانه است که به صورت کتابخانه ­ای انجام شده است؛ ابزار گردآوری داده­ ها نیز فیش ­برداری از مجموعه آثار مرتبط است. یافته­ های پژوهش نشان می ­دهد جمله­ خودت را بشناس ، مصداقی برای این است که انسان برای ورود به تربیت- به ویژه تربیت دینی- لازم است ابتدا معنای صحیحی از خود و سپس از دیگران داشته باشد؛ بر این اساس سریع شدن فضا، فراگیری، قابلیت دسترسی دائم، فرامکانی، فرازمانی، جهانی بودن، سیال بودن، تشدید شدن واقعیت و چندرسانه­ ای بودن از جمله فرامتغیرهای این فضا هستند که زندگی در جهان دوم، زندگی دوفضایی معاصر و نیز منابع هویتی افراد را تحت تاثیر قرار داده است. نتیجه آن­که مشکل عدم وجود هویت اصیل و عامل با سرازیر شدن آموزش­ های دینی در دنیای مجازی نتیجه­ بخش نبوده و نتیجه ­ای غیر از دستیابی به قشری­ گرایی و صورت­ گرایی نداشته است؛ لذا دستیابی به هسته­ تربیت دینی با مولفه ­های دنیای مجازی سازگاری چندانی ندارد و هم­نشینی از نوع التقاطی است.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، دنیای دوفضایی ، فضای مجازی