تحلیل موضعات غنایی در منظومه حماسی بهمن نامه

گونه های ادبی از لحاظ محتوا به ادب حماسی، غنایی، تعلیمی و نمایشی دسته بندی شده است. این گونه ها با یکدیگر تداخل دارند. به دیگر سخن، یک اثر غنایی ممکن است دارای بخش های حماسی باشد و در یک اثر حماسی می توان نشانه هایی از شعر تعلیمی یا غنایی دید. که حضور عناصری از یک گونه ادبی در گونهای دیگر، گاه موجب تنوع و افزایش جذابیت اثر است و گاهی گسیختگی لحن و زبان اثر را سبب می شود. بهمن نامه (5-6 ق) اثر ایرانشاه بن ابی الخیر یکی از منظومه های حماسی است که تهی از جنبه های غنایی نیست. در این مقاله، بررسی موضوعات غنایی و هماهنگی یا عدم تناسب آنها بامتن حماسی مد نظر بوده اس، زیرا دو گونه ادب حماسی و ادب غنایی با یکدیگر تفاوت دراند. در این مقاله موضوعات غنایی موجود در این منظومه، استخراج و دسته بندی شده که حاصل آن شناسایی دوازده موضوع غنایی از جمله: اعتذار، سوگند، نیایش، مرثیه، مدح، شکواییه، مفاخره، هجو و ... است. در این موضوعات غنایی، لحن حماسی و قدمت زبان رعایت شده است. حضور موضوع غنایی موجب گسست در لحن حماسی نبوده و این اثر دارای وحدت لحن است.

کلیدواژه ها:

بهمن نامه ، ایرانشاه ، ادب حماسی ، ادب غنایی