الهام های شاعرانه

درباره الهام های شاعرانه، دست کم دو دیدگاه کلی وجود دارد: نخست، الهام پدیده ای است فرا طبیعی و بیرون از وجود شاعر؛ دوم الهام نیرویی ذهنی و برخاسته از ضمیر ناخودآگاه شاعر است. نظریه پردازان و شاعران در باره هریک از این دو نظریه و تأیید یا رد آن بسیار سخن گفته اند . تفاوت ساختار ذهنی افراد انسانی ، طبعاً دریافت های ذهنی و نیز واکنش های ذهنی متفاوت ر ا در برابر یک تجربه واحد، در پی دارد. یعنی، هر شاعر، گاه در حال و هوا یا لحظاتی خاص، احساس می کند پیا م هایی را به گونه ای کم و بیش مبهم، از جایی (بیرون یا درون خویش )، دریافت می کند، بی آنکه بداند خاستگاه ا ین پیام ها کجاست . این پیا م های تازه و نامشخص، گاه، با انباشته های ذهنی پیشین شاعر در می آمیزد و این آمیزش به گونه ای است که اغلب جدا سازی بخش هایی از آن، با عنوان «الهام های غیبی» یا «انباشته های ذهنی» ناممکن می نماید. بررسی یا تحلیل این روند پیچیده ذهنی که همواره محل نزاع بسیاری از شاعران و نظریه پردازان هنری بوده، موضوع بحث این گفتار است.

کلیدواژه ها:

الهام های شاعرانه ، منشأ شعر ، نظریه ادبی ، وحی ، یونگ