میرزاده عشقی و مسئله تجدد

در عصر متلاطم و پرهیجان مشروطه میرزاده عشقی از شاعران پرشور بود و این بخت و اقبال را داشت تا به نوبه خود درباره تجدد بیندیشد. با این حال در منظومه جهان بینی عشقی به گونه ای خاص می توان به تماشای تمام جوانب پدیده تجدد نشست. آنچه پیش و بیش از همه چیز در ساختار اندیشه و رویکرد عشقی به چشم می خورد رویکرد متناقض و ناهمسان او بهابعاد تجدد است. تفکر عشقی در گرداب سیاه و سفید بینی مطلق، دائماً دست و پا می زند، بنابراین، چنینتفکر تمامت خواه هم انباشته از پارادوکس خواهد بود. در جهان بینی عشقی عرصه برای خرد و منطق بسیار تنگ است؛ عرصه ای که بیشتر نمایانگر تصویر تخریب، انقلابی گری و خونریزی است. عشقی آن قدر عصبی و آتشین مزاج است که با دیدن یک مصداق به افراد می گراید و تمام انسان ها را اعم از خوب و بد با یک چوب می راند، به طور کلی رویکرد عشقی به انسان ایرانی انباشته از تناقض و تضاد است. در این مقاله مفهوم تجدد در شعر عشقی بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

آنارشیسم ، انسان ایرانی ، انسان گرایی ، تجدد ، شعر مشروطه ، فردیت ، میرزاده عشقی