از خودبیگانگی در خوانش اندیشه سیاسی شریعتی

شریعتی به از خود بیگانگی چونان یک چوپان می اندیشد. او فقط از این مفهوم برای تفسیر چگونگی از دست رفتن هویت و وجود حقیقی و فطری انسان به شکل گیری آگاهی کاذب و انحطاط مردمان دنیای سوم استفاده می کند. مفهوم بحران در نظر شریعتی دو جنبه دارد یک عقب ماندگی اقتصادی و اجتماعی و دیگری از دست رفتن روح خدایی انسان جدید است گفته وی نظریه پردازی رادیکال و خوردبین به ذات انسان است ، که ریشه مشکلات و نابسامانی های پدید آمده را ناشی از عوامل مصنوعی و ساخته های دست بشر می داند. شریعتی استعمار، استبداد، استثمار و استحمار را به عنوان علل اصلی بحران الیناسیون در بین مردمان جهان زمام و جوامع اسلامی از جمله ایران معرفی می کند. به نظر او، اسلام شیعی احیا شده وضعیت ایده آلی را به وجود می آورد که دارای سه بعد عرفان، برابری آزادی است و قادر خواهد بود در این زمان که روح انسانی در تکاپوی یافتن راهی برای رهایی است، اشکال موجود زنده را از بین ببرد. شریعتی معتقد است این وضع آرمانی تنها از طریق بازگشت به خویشتن محقق می گردد و توانایی آن را دارد که مسلمان ایرانی از خود بیگانه را به خویشتن حقیقی خود بازگرداند.

کلیدواژه ها:

الیناسیون ، تشخیص درد ، وضعیت بدیل ، بازگشت به خویشتن