نقش انگاره های دینی در سیاست: عرضی یا ماهوی

رشد سیاست و نظریه های سیاسی در طول تاریخ همواره در بستر پارادایم حالی که فراتر از خود سیاست بوده است شکل گرفته است. این پارادایم حاکم گاهی صرفا منجر به شکل گیری مفاهیم و نظریات جدیدی در کنار سایر نظریات و مفاهیم سیاسی می شود و گاه پا را فراتر گذاشته و ماهیت سیاست را تغییر می دهد. سیاست در یونان باستان در بستر فلسفه مدرسی ی یونانی و در عصر روشنگری و بعد از رنسانس نیز در بستر اومانیسم و شش به محکومیت یافته است. به نظر می رسد ماهیتی که سیاست در عصر مدرن دارا می باشد همان حقیقت نهایی سیاست بود و دیگر سیاست می تواند در ماهیت غیر از آن مطرح شده و هویت یابد. اما اسلام به عنوان تنها دین پویای عصر حاضر نتوانسته سیاست در این ماهیت را بپذیرد. فولیک است که در نسبت اسلام و سیاست، آیا تاثیر اسلام صرفا یک تاثیر سویی و به تعبیر دیگر یک تاثیر عرضی است و یا نه، این تاثیر ماهوی بود و ماهیت سیاست را دچار تغییر و دگرگونی می کند در این پژوهش ما با بررسی انتظار از دین و همچنین قلمروی دین در حوزه سیاست دنبال تبیین این نکته هستیم که در رابطه بین اسلام و سیاست، تاثیر اسلام در سیاست تاثیر ماهوی می باشد. یعنی سیاست در پارادایم اسلامی ماهیتی متفاوت از گذشته می یابد.

کلیدواژه ها:

اسلام ، سیاست ، مفاهیم دینی ، نظریه سیاسی