حجیت و اعتبار اقرار در فقه جزایی امامیه

اقرار یکی از ادله اثبات دعوی در حقوق کیفری و مدنی است. و از این جهت که تصور شده که دلالت بیشتری بر واقع دارد، از ارزش و اعتبار ویژهای برخوردار بوده و در ماده ۱۲۵۸ قانون مدنی در رأس ادله قرار گرفته است پیشینه دلایل در زمینه مدنی و کیفری نشان می دهد که اقرار همیشه از مقام بالایی برخوردار بوده است و از آغاز تمدن بشر نزد همه ملل و جوامع مورد توجه خاص بوده است. رومیان آن را دلیل دلیلها میدانستند و در ایران باستان قویترین دلیلها محسوب می شده است. مستند اصلی حجیت اقرار در بین روایات، حدیث نبوی معروف اقرار الغقلاء علی آنفسهم جایز میباشد یعنی عقلاء در امری که به ضرر آنها باشد بی جهت اعتراف نمی کنند. بنابر این، استناد به اظهارات فرد می تواند کاشف از واقع امر به نفع دیگری باشد. اما با وجود همه اهمیتی که اقرار در کشف از واقع دارد، اقرار دلیلی بیش نیست و مانند همه دلایل قابل خدشه است. چه بسا در پیش می آید که اشخاص به جهات و ملاحظاتی اقاریری بر خلاف واقع دارند. لذا اعتبار آن تا جایی است که کذب آن ثابت نشود. در این مقاله به دنبال ان هستیم تا اقرار را به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی از منظر فقه امامیه بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

اقرار ، حجیت ، فقه ، جزایی ، امامیه