حریم خصوصی در حقوق کیفری ایران

حریم خصوصی، محدوده ای از اعمال و ویژگی های هر شخص است که برای عموم آشکار نبوده و یا تمایل به افشای آن ندارد. اشخاص هیچ گونه ورود و نظارت دیگران بر این قضا را بر نمی تابند ونسبت به ورود غیر، واکنش نشان می دهند. وجود تعالیمی در اسلام همچون لزوم رعایت کرامت ذاتی بشر، حرمت و احترام و عرض و آبرو، لزوم کتمان سر و تصریح آیات و روایات متعدد بر حرمت تجسس در زندگی خصوصی اشخاص، ممنوعیت ورود به منزل بدون اذن، ممنوعیت استراق سمع، افشاء سر و... بیانگر ارزش حق بر حریم خصوصی در نظام حقوقی است. در حقوق ایران در قوانین عادی، موادی پراکنده از جمله در قانون مسیولیت مدنی وقانون مجازات اسلامی به این موضوع اشاره دارد و حمایت های مدنی وکیفری از این حریم پیش بینی شده است اما در صورت تصویب لایحه حریم خصوصی که به طور مشخص به این موضوع پرداخته و جوانب مختلف را در نظر گرفته است، گامی موثر در این زمینه برداشته خواهد شد. البته برخلاف قوانین اسلامی کشورهایی که از حریم خصوصی به صورت مشخص و در قالب اصل یا اصول خاصی حمایت کرده اند، در قانون اساسی ایران متن خاصی که ازحریم خصوصی، تحت این عنوان حمایت کرده باشد، وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

حریم خصوصی ، حقوق کیفری ، ایران