تاثیر قطار شهری در گسترش و توسعه فیزیکی شهرها

رشد سریع جمعیت یکی از عوامل اصلی و مهم در تراکم و رشد شهرنشینی به خصوص در سالهای اخیر است. اساسا با رشد جمعیت، توسعه شهرها و تبدیل آن ها به کلان شهرها و افزایش مهاجرتهای مردمی از اطراف به داخل شهرها به افزایش بیشتر جمعیت آنها می انجامد که مشکلات فراوان حمل و نقلی را برای جامعه شهری ایجاد می نماید. از مهمترین راهکارهای ارایه شده در کشورهای توسعه یافته در دهه های 1950 تا 1970، استفاده از سیستم حمل و نقل مترو به عنوان یک سیستم سریع، ایمن، منظم و راحت که در عین حال به لحاظ صرف انرژی بهینه بوده و آثار کمتری را بر محیط زیست بجای میگذارد، می باشد.در مباحث توسعه شهری به شبکه های حمل و نقل به عنوان یکی از مهمترین عوامل توسعه شهری نگریسته می شود شبکه های جدید حمل و نقل همواره خود پتانسیل عمده ای برای توسعه محسوب میشوند. قطار شهری یا مترو سیستم حمل و نقل جدیدی است که در توسعه و گسترش فیزیکی شهرها به خصوص در شهرک های اقماری تاثیر بسزایی دارد. هدف پژوهش بررسی و ارزیابی تاثیرات مترو و قطار شهری در توسعه و گسترش شهرها به خصوص شهرک های بین راهی و اقماری میباشد. نوع پژوهش اسنادی و روش آن توصیفی تحلیلی می باشد. گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای بوده و به بررسی اسناد ، کتب ، مقالات و گزارش های سازمان قطار شهری در راستای رسیدن به اهداف خود پرداخته است. بررسی و ارزیابی اطلاعات نشان میدهد که با ایجاد و گسترش به مرور مترو و افزایش ایستگاه های بین راه های شهرهای بزرگ شهرک های کوچک به مرور جان گرفته و با واگذاری زمین های این شهرک ها از طرف نهادها و موسسات دولتی تبدیل به شهرک های اقماری وسیع می شوند که روزانه مبادلات نیروی انسانی بین شهرهای بزرگ را دارند.همچنین نتایج نشان میدهد که با برنامه ریزی در مورد اراضی اطراف ایستگاه های مترو و با حمایت و سیاستگذاری های صحیح بخش عمومی شبکه مترو می تواند در تحقق راهبرد توسعه در شهرها نقشی اساسی و محوری ایفا نماید و به محرک مهمی در اصلاح ساختار شهری تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

مترو ، قطار شهری ، توسعه فیزیکی ، شهرکهای اقماری