صنعت بر فراز سنت یا در برابر آن (آسیب شناسی روند توسعه پایدار در ایران)

چند سده ادبیات شرق شناسی به شکل بیشتر توصیفی و غیر م ستقیم و حدود هفتادسال پس از جنگ جهانی دوم به شکل مستقیم و تیوریزه شده فرهنگسنتی کشورهای توسعه نیافته را بعنوان عامل اصلی توسعه نیافتگی، آماج حملات مکتب نوسازی قرار داده اند.مولف از راه های دیگری از ربع قرن پیش بر پایه تجربیات زیسته،مطالعات کتابخانه ای و بویژه کارهای میدا نی و غالبا اکتشافی خود در ایران به نتایجمتفاوتی دست یافته است . تناقضات مکتب نوسازی و پیش فرض های آن با واقعیات تاریخ هم اروپا و هم جوهره فرهنگ کشورهای توسعه نیافته،سربرآوردن کشورهای توسعه یافته موج دوم مانند : ژاپن ، چین و هند و ... در آسیا ، نشان داد که مسایل توسعه ای بسیار پیچیده تر و فراتر از ادعاهای ضدواقعیت و ضدتجربی و تاریخی شرق شناسان و مکتب نوسازی و بویژه بخش متقدم آن است. این نوشته کار خود را با نقد طبقه بندی شرق شناسانه ای از نوع وبری شروع کرده و نادرستی و تقابل سنت و صنعت و فهم برخاسته از آن را به چالش می کشد و کوشیده است که با مصادیق نقض کننده و متعدد نشاندهد که برخلاف بدیهی پنداشتن سنت و صنعت ، راه صنعت چه در کشورهای موج اول صنعتی و بویژه انگلستان و چه در کشورهای صنعتی شده موج دوم ازپایگاه ، جایگاه و سکوی پرتاب سنت گذشته است

کلیدواژه ها:

صنعت ، سنت ، مکتب نوسازی ، توسعه یافته ، شرقشناسان