سنجش میزان دانش آفرینی به عنوان حلقه مفقوده توسعهسازمانی با کاربرد Amos graphics (مورد مطالعه: دانشگاه اصفهانو علوم پزشکی اصفهان)

در دهه اخیر یکی از عوامل موثر در موفقیت سازمان ها، دانش آفرینی بوده که اندیشمندان مختلفی مخصوصا در حوزه مدیریت به آن پرداخته اند. بر این اساس در مقاله حاضر تلاش شده است که تا ضمن بررسی تطبیق میزان دانش آفرینی در دانشگاه های اصفهان و پزشکی اصفهان، تاثیر عواملی چون تعامل اجتماعی، فرهنگ سازمانی و سرایه اجتماعی بر میزان دانش آفرینی تحلیل شود. روش تحقیق، پیمایشی بوده و جامعه آماری اعضای هییت علمی دانشگاه اصفهان و علوم پزشکی اصفهان به تعداد 1136 نفر بوده که از این تعداد، 288 نفر براساس فرمول کوکران به شیوه نمونه گیری تصادفی منطبق انتخاب گشته اند. روش های اماری مورد استفاده، شامل آزمون های F,T تحلیل مسیر بوده و برای محاسبه ضرایب مسیر، از برآوردهای روش Amos graphics استفاده شده است. کلیه آمارها و اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه، از طریق نرم افزار SPSS17، صورت پذیرفته است. در مجموع، نتایج بدست آمده نشان می دهد که اولا: در دانشگاه اصفهان، میانگین و دانش آفرینی بیشتر از دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بوده و ثانیا: بر اساس نتایج تحلیل مسیر صورت گرفته، به ترتیب اثرات کل متغیرهای تعامل اجتماعی، فرهنگی سازمانی و سرمایه اجتماعی بر متغیر میزان دانش آفرینی، معنی دار بوده و متغیرهای یاد شده توانسته اند، 35 درصد تغییرات متغیر وابسته را تبیین نمایند.

کلیدواژه ها:

دانش آفرینی ، توسعه سازمانی ، فرهنگ سازمانی ، سرمایه اجتماعی ، تعامل اجتماعی ، تحلیل مسیر