رابطه انگیزش پیشرفت، خودپنداره تحصیلی و اضطراب امتحان در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد

این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است که با هدف بررسی رابطه انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی با اضطراب امتحان در دانشجویان تحصیلات تکمیلی فردوسی مشهد صورت گرفته است. بدین منظور با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی و سهمیه ای، نمونه ای به حجم 308 نفر از دانشجویان تحصیلات تکمیلی از تمامی دانشکده های دانشگاه فردوسی مشهد انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های انگیزش پیشرفت هرمنس، خودپنداره بک و استیر، و مقیاس اضطراب امتحان ابوالقاسمی و همکاران پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی، رگرسیون چندگانه و آمار استنباطی تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شدند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که ترکیب متغیرهای انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی می تواند به خوبی اضطراب امتحان را پیش بینی کنند. همچنین نتایج حاصل از اجرای تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد که بین دو گروه از دانشجویان دختر و پسر تفاوت آماری معنی داری در خود پنداره تحصیلی، انگیزش پیشرفت و اضطراب امتحان وجود ندارد. با توجه به یافته های پژوهشی توجه به باورها و ادراکات افراد در مورد خود و توانمندی هایشان، و همچنین توجه به متغیرهای انگیزشی اثرگذار بر عملکرد افراد در تمامی موقعیت های آموزشی حایز اهمیت و توجه فراوان می باشد.

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت ، خودپنداره تحصیلی ، اضطراب امتحان ، تحصیلات تکمیلی