اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود رابطه والد- فرزندی در مادران دارای کودک کم توان

هدف: تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود رابطه والد- فرزندی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی روش: روش پژوهش حاضر آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک کم- توان ذهنی بودند که فرزندانشان در مدارس استثنایی شهرستان دزفول در سال تحصیلی 1395-96 به تحصیل اشتغال داشتند. از جامعه فوق تعداد 30 نفر از مادران دارای کودک کمتوان ذهنی به روش تصادفی خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. آزمودنی های گروه آزمایش طی 10 جلسه نود دقیقه ای، (هر هفته دو جلسه) درمان گروهی را دریافت کردند و شرکت کنندگان در گروه کنترل هیچ گونه درمان گروهی دریافت نکردند. ابزار پژوهش شامل مقیاس رابطه مادر-کودک راس 1961 بود. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش در مرحله پس آزمون و پیگیری نشان داد بین دو گروه آزمایش و کنترل ازنظر رابطه مادر- کودک تفاوت معناداری وجود دارد P<0/001 با توجه به یافته های پژوهش میتوان گفت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد روشی کارآمد در بهبود رابطه والد- فرزندی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، رابطه والد- فرزندی ، مادران ، کودک کم توان ذهنی.