ماندگاری جوانان، کارآفرینی و اشتغال پایدار در مناطق روستایی شهرستان اهر

توسعه پایدار روستایی از محورهای مورد توجه برنامه ریزان وسطی است که یکی از ملزومات آن وجود جوانان در مناطق روستایی است بر این اساس هدف اصلی مقاله شناخت عوامل فردی (شغلی و مهارت های شغلی) و زیرساختی (امکانات و زیرساخت ها) موثر در نگهداشت جوانان در مناطق روستایی است. با استفاده از روش پیمایش از 549 جوان 15 الی 30 ساله ساکن در 27 روستای شهرستان اهر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای اطلاعات جمع آوری شده است نتایج آزمون های آماری دو متغیره مدل سازی چند سطحی (HLM) به شرح می دهد جوانان روستایی تمایل چندانی برای ماندن در موقعیت های روستا ندارند. از عوامل فردی موثر در این عدم تعلق به روستاها می توان به سن، وضعیت تاهل، تحصیلات، ارتباط با خویشاوندان در شهر و نیز وضع اشتغال و نه مهارت شغلی اشاره نمود. افرادی که سرمایی که انسانی بالاتری برخوردارند و در عین حال بیکار و دارای مهارت های فنی و ساختمانی و غیره کشاورزی هستند تمایل به ماندگاری آنها در روستاها کمتر است. همچنین جمعیت زیاد در روستا وجود امکانات و تسهیلات رفاهی بیشتر در روستا به عنوان عوامل زیرساختی، در کاهش تمایل جوانان به ترک روستا موثرست. با توجه به اهمیت قایل شدن به سرمایه انسانی نیروهای جوان روستایی و توسعه امکانات و تسهیلات رفاهی و مهارت های کشاورزی جدید در نقاط روستایی کم جمعیت، می توان گام های اولیه را در ایجاد توسعه پایدار روستایی برداشت.

کلیدواژه ها:

مناطق روستایی ، توسعه روستایی ، تحلیل سلسله مراتبی ، ماندگاری جوانان ، سرمایه انسانی