نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان

هدف از این پژوهش، بررسی نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکتدر فعالیت بدنی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماریاین پژوهش را دانشجویان دانشگاه علوم و تحقیقات تهران تشکیل دادند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان تعیین(n=283) و دانشجویان به صورت تصادفی طبقه ای گزینش شدند. جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه های اطلاعات فردی، مشارکت در فعالیت بدنی، محیط ادراک شده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی به ترتیب با ضریب آلفای کرونباخ 0/82، 0/83، 0/80 و 0/86 انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود در تجزیه دادهها از نرمافزار اس.پی.اس.اس و پی.ال.اس استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بینمحیط ادراکشده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با مشارکت در فعالیت بدنی وجود دارد. الگوی پژوهش از برازش لازمبرخوردار بود و خودکارآمدی نقش میانجی در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنیایفا کرد. با توجه به نتایج پژوهش، این متغیرها از جمله عواملی بودند که توانستند مشارکت دانشجویان را در فعالیتبدنی افزایش دهند. بنابراین با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می شود شرایط محیطی مساعد هم از نظر کمی و هماز نظر کیفی، حمایت عاطفی، حمایت ابزاری، حمایت اطلاعاتی و حمایت ارزیابی فراهم آید تا بدین طریق بتوان میزانمشارکت دانشجویان را در فعالیتهای بدنی افزایش داد.

کلیدواژه ها:

محیط ادراک شده ، حمایت اجتماعی ، خودکارآمدی ، مشارکت در فعالیت بدنی