گفتمان امنیت ملی در چارچوب ارتقای سطح علمی دانشگاهها

این واقعیت که گفتمان امنیتی در فردای جنگ سرد وارد عرصه تازهای گردیده است، از اجماع عمومی برخوردار میباشد. بر این اساس، مطالعات امنیتی جهت اینکه همچنان بتواند جایگاه خود را حفظ نماید، مجبور شده تا از تمرکز سنتی خود بر تهدید، کاربردو مدیریت نظامی صرف احتراز جسته، با تجربه نمودن برخی از تحولات بنیادین، به ابعاد و ملاحظات تازهای در تعریف امنیت دست یابد. حوزه مطالعات امنیت ملی تحت تأثیر گرایشهای اثبات گرایانه حاکم بر حوزه مطالعاتی مادر-یعنی حوزه روابط بین الملل-در ابتدا گرایش زیادی به مولفههای کمی در معادلات امنیتی دارد که نمونه آن را میتوان توجه به رویکرد صرفاً نظامی در تحصیلامنیت برای کشورها-از سوی دولت مردان-مشاهده کرد. واقع امر آن است که به رغم تمامی تحولات مهمی که در حوزه امنیت ملی در همه دورهها شاهد آن بودهایم، ماهیت سلبی آن همچنان باقی مانده و تا پایان جنگ سرد این ویژگی حضور و استمرار دارد. بدون شک امنیت ملی رابطهای نزدیک در میزان سطح علمی افراد آن جامعه دارد. بنابراین، پرکردن فاصله کشور در بحث امنیتملی، نیازمند سرعت بخشیدن به تولید علم و ارتقای سطح کیفی دانشگاهها دارد. با توجه به تاثیرگذاری متقابل بخش امنیت ملی و ارتقای سطح علمی دانشگاهها بر یکدیگر، ضروری است، به دوسویه بودن و تفاوت سطوح تعاملات توجه کرد. از این رو تنها نباید به موضوع از منظر بخش امنیت نگریسته شود بلکه برای دو سطح متفاوت توجه کرد چرا که ارتباط میان این دو سطح، تعاملی ملی-بخشی است که هم رویکردها و پارادایمهای بخش امنیت ملی و هم ارتقای سطح علمی دانشگاهها در موضوع مورد بحث را مد نظر دارد. سوالی که در این خصوص مطرح است این که ارتقای سطح علمی دانشگاهها چه تأثیری بر گفتمان امنیت ملی دارد؟ در پاسخ به این سوال این فرضیه مطرح میشود، گفتمان امنیت ملی بیتأثیر از میزان تولید علم در دانشگاهها نیست و میتوان گفتمان امنیت ملی را در سطح دانشگاهها ارتقاء بخشید. با این وجود دانشگاهها هم میتوانند تهدیدی بر امنیت ملی و یا فرصتی در جهت ارتقای امنیت ملی باشند

کلیدواژه ها:

امنیت ملی ، گفتمان ، سطح علمی دانشگاهها