بررسی نظریه پایان تاریخ در اندیشه فوکویاما

پایان تاریخ از چشم انداز تاریخی، سیاسی و فلسفی جای بسی تامل و بررسی است. پایان تاریخ و فرضیه تناهی پیشرفت به سوی تفاهم هایی جدیدتر منجر شده است. فوکویاما در دکترین سیاسی خود تمام مشخصات مدرنی را که در واقع مایه زوار و افول تمدن غرب خواهد بود را به عنوان ابزار دوام و استمرار بقای سرمایه داری برمی شمارد. او می کوشد با به کارگیری زور بی پایان را به تعویق اندازد و با ترسیم چهره ای دیگر از این پایان به جای نگرانی، بورنیت و تحرک ایجاد کند. در خلال سال 1٬989 میلادی فرانسیس فوکویاما به اصالت دادن به دموکراسی لیبرال به عنوان اندیشه سیاسی اقتصادی در آمریکای شمالی و اروپای غربی، نظریه پایان تاریخ را در مقاله ای منتشر نمود. در این پژوهش به تبیین و بررسی مبانی و خاستگاه اندیشه فرانسیس فوکویاما پرداخت شد و برای انجام آن از روش توصیفی - تحلیلی استفاده از داده های آن به روش کتابخانه ای گردآوری شده است. یافته های تحقیق حاکی از آنست که ریشه های فکری پایان تاریخ فوکویاما برگرفته از دیالکتیک هگلی است. پایان تاریخ فوکویاما بر مبنای ایدیولوژی لیبرال دموکراسی و سعی در تقویت و تثبیت آن در نظام جهانی دارد. هگل این محرک اولیه تاریخی را در عاملی انسانی که همانا پیکار برای بازشناسی باشد می داند.

کلیدواژه ها:

نظریه پایان تاریخ ، فوکویاما ، هگل ، لیبرال دموکراسی ، ایدیولوژی