کمیت و کیفیت زمان در شعر باد ما را خواهد برد فروغ فرخزاد

مقوله ی زمان یکی از درگیری های انسان معاصر است و به دلیل ترکیب چند وجهی و استعاری اش بهدشواری میتوان تعریفی از آن ارایه داد. از میان شاعران زن ایرانی کسی که بیش از همه به طورهستی مدارانه به زمان پرداخته، فروغ فرخزاد است. از میان مجموعه اشعار وی، دو دفتر آخر او بازتابگسترده ای از مفهوم تنهایی ابدی انسان و چالش آشتی ناپذیرش با جنبه ی دلهره آور زمان را در بردارد. در این مقاله سعی شده است با دیدی نو در باب زمان به بررسی شعر باد ما را خواهد برد فروغ فرخزاد بر اساس نظریه ی کمیت و کیفیت زمان پرداخته شود. طبق نتایج و رهیافت های این پژوهش، بخش ابتدایی شعر باد ما را خواهد برد حاکی از پیامدهای بعد طولی و خطی زمان استکه کمیت زمان را در پی دارد. ولی صحنه پردازی ها و توصیفات بخش انتهایی شعر ما را با تاویل هایمتفاوتی رو به رو میکند که به قصد تجسم همین دم مطرح شده است و به کیفیت زمانی می انجامد.این پژوهش ضمن ارایه ی کلیاتی در باب کمیت و کیفیت زمان، با استناد به سخنان هایدگر و کوندرابه خوانش شعر باد ما را خواهد برد فرخزاد می پردازد.

کلیدواژه ها:

زمان کمی ، زبان کیفی ، کیفیت زمان ، کمیت زمان ، مرگ