همگرایی در خط برای گویش ها و زبان های محلی

نخستین و ابتدایی ترین ابز اری که در هر گونه ارتباط به کار گرفته می شود، زبان است. حال هرچقدر این ابزار ساده تر باشد، تعداد کاربران آن بیشتر می شود. با ازدیاد جمعیت یک زبان،زبانی که پیچیدگی کمتری را داراست، انواع تبادلات احساسی، معنایی، تجاری، فرهنگی ومشابه آن را به روشنی و با سوتفاهم های کمتر انجام می دهد. ایران از تنوع گویشی، زبان هایمحلی و قومی زیادی برخوردار است . ولی ارتباطات میان آنها، به دلیل تنوع زبانی، هنوز درسطحی قابل قبول انجام نمی شود. یکی از روش های ارتباط، به کارگیری متون و کتب است .عدم شناسایی و معرفی واج های م بتنی بر علم زبان شناسی و خط یکی از چالش های اساسی درایجاد ارتباط نوشتاری، برای گویش ها و زبان های بومی بوده است. استفاده ابتکاری ازنویسه های مختلف، ورود نابجای فنوتیک در خط، تعصبات قومی، موازی کاری، عدم داشتنالگویی برای طراحی خطی جامع، تک روی ها و بسیار ی از حب و بغض های دیگر، موجبواگرایی در طراحی و پردازش ساختاری واحد برای خط در انواع زبان ها و گویش های محلیکشور شده است. پژوهش حاضر با استناد بر زبان هایی که با ابداع خط، بقای خود را تثبیتکرده اند و با ارایه تاریخچه زبان فارسی، الگویی کاربردی و روشمند برای ابداع و یا تصحیح خطدر جهت همگرایی گویش ها و زبان های محلی و قومی طبق چارچوب و الگوی واردهاف(2015 ) و به روش کتابخانه ای ارایه می دهد.

کلیدواژه ها:

گویش ، زبان ، خط ، واج ، همگرایی