نقش تلویزیون در ایجاد و تقویت فضای عمومی در جمهوری اسلامی ایران از دیدگاه خبرگان ارتباطی و مدیران رسانه

بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی ایران می گذرد. افکار عمومی و گستره همگانی به عنوان یکی از دارایی های اصلی هر جامعه دستخوش تغییراتی شده اند. نهادهای خاصی از جمله رسانه ها و به ویژه تلویزیون، به عنوان پرهزینه ترین و اصلی ترین نهاد فرهنگی کشور دراین تغییرات اثرگذار بوده اند. با توجه به اهمیت و اثر نهاد رسانه در این دوران، مسیله اصلی این پژوهش بررسی نقش رسانه ها و به طور خاص تلویزیون در ایجاد فضای مفاهمه و گفتمان در جمهوری اسلامی ایران است. سوال اصلی این است که آیا تلویزیون موجب تاثیر در فضای گفتمان و مفاهمه در ایران شده است اگر تاثیر داشته این تاثیر در جهت تقویت بوده یا تاثیر مبنای تیوریک، نظریه گستره همگانی هابرماس است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و توصیفی- زمینه یابی و روش اجرا، کتابخانه ای- اسنادی، مصاحبه و دلفی است. ابزار گردآوری داده ها و اطلاعات فیش تحقیق و پرسشنامه است. نتایج نشان می دهد که تلویزیون بر گستره همگانی ایران تاثیری در جهت تقویت دارد. اما شبکه های تلویزیونی نتوانسته اند مسایل ضروری و مبتلا به جامعه را به شایستگی انعکاس دهند و فارغ از سوء گیری به گفت و گوی عقلانی و طرح آزادانه، آگاهانه و نقادانه و منطقی مسایل عمومی بپردازند.

کلیدواژه ها:

مدیریت رسانه ، تلویزیون ، هابرماس ، حوزه عمومی