نقش تفرجگاه های شهری در ارتقاء توسعه پایدار (نمونه موردی: رودخانه خشک شیراز)

یکی از نیازهای اساسی شهروندان، دسترسی به امکاناتی است که بتواند در صورت تمایل، اوقات فراغت خود را در آن به صورت مفید سپری کنند، که این امکانات یکی از زیرساخت های توسعه پایدار شهری به شمار می آید. با وجود اینکه بخشی از اوقات فراغت شهروندان در خیابان های شهر یا در پارک های کوچک فاقد امکانات سپری می شود؛ گسترش تفرجگاه های شهری امکان استفاده ساکنان شهر را فراهم می کند، تا پاسخ ­گوی نیازهای طبیعت گرایانه انسان شهرنشین باشد. لذا در این تحقیق گویه های توسعه پایدار شهری، گذران اوقات فراغت و طراحی حاشیه رودخانه مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از روش دلفی، پرسشنامه ای تهیه گردید که توسط 30 نفر از متخصصین پاسخ داده شد. جهت تحلیل اطلاعات آماری از نرم افزارspss استفاده و تحلیل آماری داده ها در 2 گروه توصیفی و تحلیلی انجام شد. با توجه به داده های به دست آمده، از میان معیارهای توسعه پایدار شهری، معیارفرهنگی با 13/9 درصد، معیار کالبدی با 4/1، معیار زیست محیطی با 3/8 معیار اقتصادی با 2/8 و معیار اجتماعی با 1 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین تاثیر را در استفاده یا عدم استفاده شهروندان از این گونه فضاهای شهری داشته است. البته معیارهای مذکور و گذران اوقات فراغت رابطه معنی داری با طراحی حاشیه رودخانه دارد و ارتقای توسعه پایدار شهری با همبستگی 81/8 درصد بیشترین تاثیر را در طراحی حاشیه رودخانه داشته است.

کلیدواژه ها:

تفرجگاه ، توسعه پایدار شهری ، حاشیه رودخانه ، شیراز