اثربخشی طرح واره درمانی برتعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه در بیماران وسواس جبری مقاوم به درمان

مقدمه: اختلال وسواسی جبری با اختلالات مختلفی همبود بوده و مشکلات و نقص های جدی در کارکرد زندگی مبتلایان به همراه دارد. پژوهش حاضربا هدف اثر بخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری مقاوم به درمان صورت گرفته است. روش: نمونه مورد مطالعه شامل کلیه افراد مبتلا به اختلال وسواسی جبری مقاوم به درمان بود، که در سال 1392 به مراکز روانپزشکی- روانشناختی شهر اراک مراجعه کرده اند. بدین منظور، در یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه، 24 بیمار مبتلا به OCD مقاوم که بصورت در دسترس نمونه گیری شده بودند به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای داده شدند. آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله از نظر طرح واره های ناسازگار اولیه ارزیابی شدند. برای گروه آزمایش بیست جلسه طرح واره درمانی اجرا شد. برای ارزیابی طرح واره ها از پرسشنامه طرح واره یانگ- فرم کوتاه و فرزند پروری یانگ بهره گرفته شد. تاثیر مداخله انجام شده به کمک پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک آزمون های آماری تحلیل اندازه گیری مکرر و نمودار ترسیمی انجام شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان دادند میزان طرح واره های غالب گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری (P=0/001) کاهش یافته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد طرح واره درمانی با بهره گرفتن از تکنیک های شناختی، تجربی و همچنین رابطه درمانی منحصر به فرد، بر کاهش شدت طرح واره های غالب مبتلایان به اختلال وسواسی- جبری مقاوم به درمان توانسته موثر باشد.

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی ، طرحواره های ناسازگاراولیه ، وسواس جبری مقاوم ،