مطالعه ایمونوهیستوشیمیایی تغییرات کلاژن نوع IV در غشای پایه کلافه های گلومرولی در موشهای دیابتی نژاد Balb/c

سال انتشار: 1385
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 535

فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_SJH-13-1_001

تاریخ نمایه سازی: 7 اسفند 1395

چکیده مقاله:

مقدمه و هد ف : ماده خارج سلولی دارای ماکرومول کولهای متعددی است که از آن جمله می توان به ترکیباتی از قبیل انواع کلاژناشاره نمود . از آنجا که کلاژن نوع IV نقش تعیین کننده ای در تشکیل غشای پایه و بافت مزانشیال گلومرولهای کلیوی ایفا می نماید ، استرس های اکسیداتیو ناشی از محیط های هیپر گلیسمیک یکی از عوا ملی است که می تواند با تاثیر گذاری بر افزایشسنتز این نوع کلاژن روند فیلتراسیون گلومرولی را تحت تاثیر قرار دهد و از این طریق بر ساختمان بافتی و عملکرد کلیه هاتاثیر بگذارد. لذا در پژوهش حاضر سعی گردیده است تا تغییرات ناشی از دیابت در میزان کلاژن غشای پایه کلافه های گلومرولیمورد مطالعه و ارزیابی قرار گیرد.روش کار : برای این مطالعه تجربی از ٢٤ موش نر دو ماهه نژاد balb/c استفاده شد که بطور تصادفی به دو گروه تجربی و دو گروه کنترل ١ و ٢ تقسیم شدند . در مرحله بعد سلولهای بتای جزایر لانگرهانس پانکراس نمونه های مربوط به گروههای تجربیبا استفاده از تزریق 160mg/kg آلوکسان تخریب گردید و گروههای کنترل بدون دریافت آلوکسان بصورت دست نخورده باقی ماندند . سپس به منظور بررسی تفاوت تغییرات کوتاه مدت و دراز مدت تاثیر دیابت بر کلیه و مقایسه آن با گروههایکنترل با استفاده از آنتی بادی مونوکلونال که بر علیه کلاژن نوع IV به کار گرفته شد، تغییرات غشای پایه گلومرولهای کلیوی درگروه تجربی ١ و کنترل ١ پس از ٨ هفته و گروه تجربی ٢ و کنترل ٢ پس از ١٦ هفته از شروع دیابت مورد مطالعه قرار گرفت .علاوه بر این ، حجم کلافه های گلومرولی نیز با استفاده از تکنیک های استریولوژیکی ، در گروههای تجربی وکنترل مورد مقایسهقرار گرفت.نتایج : یافته های این پژوهش نشان داد که هرچند تفاوت قابل ملاحظه ای بین گروههای تجربی و کنترل ١ وجود ندارد اما درمقایسه بین گروههای تجربی و کنترل ٢ این اختلاف معنی دار ا ست. بر این اساس واکنش غشای پایه کلافه های گلومرولی نمونههای دیابتیک نسبت به آنتی بادی کلاژن نوع IV مثبت و ضخامت غشای پایه کلافه های گلومرولی نیز در گروه دیابتیک ١٦ هفته ای نسبت به سایر گروهها به شکل معنی داری نسبت به گروه کنترل و تجربی ١ نیز افزایش یافته است (p<0/05) در حالیکه اینتفاوت بین گروه کنترل و گروه دیابتیک ٨ هفته ای معنی دار به نظر نمی رسد . علاوه بر این در اندازه گیری کلافه هایگلومرولی افزایش حجم مشخصی در بافت مزانژیال گروه ١٦ هفته ای دیده می شود (μm(3؛(6)10 0/289x ±؛4/635) که این تغییرحجم در گروه ٨ هفته ای (μm(3؛(6)10 0/189x ±؛3/504) و کنترل (μm(3؛(6)10 0/140x ±؛3/422) معنی دار به نظر نمی رسد. نتیجه نهائی : ابتلا به دیابت در دراز مدت می تواند از طریق واکنش بافت مزانژیال و غشای پایه گلومرول ها و توبول های کلیویدر مقابله با غلظت بالای گلوکز به ترشح بیش از حد کلاژن نوع IV منجر شود که این موضوع به سهم خود به افزایش حجم کلافه ای و کاهش فیلتراسیون گلومرولی کمک می نماید.

نویسندگان

مهدی جلالی

دانشیار گروه علوم تشریحی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

محمدرضا نیکروش

دانشیار گروه علوم تشریحی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد