ادبیات و نگارگری ایرانی

یکی از اصلی ترین ستون های هر فرهنگ، ادبیات و سنت ادبی آن است که در هنر و اساطیر هر ملتی ریشه می دواند. حتی برای بررسی قومی یا تاریخی یک ملت می توان به اساطیر، سنت های ادبی و هنری هر قوم یا ملتی نظر انداخت تا چند و چون آن قوم آشکار شود. فرهنگ و هنر ایرانی نیز از این قاعده بر کنار نیست و آیین های کامل و جامع از باورها و اعتقادات ایرانیان است که در سنت ادبی و سنت تصویری آنها دیده می شود. نقاشی ایران از دیرباز برای ترسیم تصاویر، دو منبع عمده در اختیار داشت: ادبیات (نظم و نثر) و کتب مذهبی. بخش عمده ای از نقاشی ایرانی مدیون ادبیات فارسی است که الهام بخش نقاشان بسیاری بوده است. اشعار حماسی یا غنایی همانند شاهنامه ، لیلی و مجنون و خسرو و شیرین و یا کتب عرفانی همانند منطق الطیر در کنار کتب مذهبی همانند قصص الانبیاء . این مقاله با شناخت و تبیین اصول هنر سنتی و قدسی این اصول را در ادبیات و نگارگری ایرانی پی می گیرد. نتیجه ی حاصل از این تحقیق آنکه نگارگری ایرانی بنا تکیه بر جهان رمزی و استعاری ادبیت پارسی به خلق گونه ی تصوری از عالم دست پیدا می کند که براساس آرا سنت گرایان شاخصه های یک هنر قدسی را که سبب تعالی روح آدمی می شود را داراست.

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، ادبیات ، هنر قدسی