بررسی جواز یا عدم جواز اعتصاب در حکومت اسلامی
محل انتشار: فصلنامه سیاست متعالیه، دوره: 5، شماره: 18
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 431
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SMP-5-18_007
تاریخ نمایه سازی: 5 خرداد 1398
چکیده مقاله:
اعتصاب امری است که در هر جامعه ای از دیرباز تاکنون به عنوان ابزاری برای نیل به حقوق بیشتر در برابر حکومتها به کار برده می شود. عکس العمل حکومت ها در برابر این پدیده ی اجتماعی در طول تاریخ، بیشتر نگرشی توام با واهمه و نارضایتی است و به این دلیل در قوانین فعلی کشورها جواز آن دارای ابعاد ضد و نقیض و اجمال و ابهام است. در حکومت اسلامی نیز از نظر فقهی باید مشروعیت اعتصاب یا عدم آن را تعیین تکلیف نمود تا مبنایی برای سیاستگذاری و تدوین قوانین در این زمینه بهدست آید. به نظر می رسد اعتصاب در حکومت اسلامی بر اساس اصل حلیت، اصل برایت، اصل آزادی و در مواردی به استناد قواعدی چون نصح الایمه، اهتمام به امور مسلمین و امر به معروف و نهی از منکر جایز باشد؛ ولیکن برخی شرایط بنابر برخی ادله این جواز را تحدید می نمایند. این ادله در اصل به اصل حفظ نظام بازمیگردد؛ همچنین به کیفیت معاهدات بین حکومت و اعتصاب کنندگان که به نوعی از ادله ی حقوق خصوصی است. در این نوشتار با رجوع به منابع کتابخانه ای و با روش توصیفی-تحلیلی به این مهم پرداخته خواهد شد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محسن ملک افضلی اردکانی
دانشیار جامعه المصطفی
مرتضی مطهری فرد
کارشناس ارشد فقه سیاسی و دانشجوی دکترای فقه و حقوق جزا دانشگاه آیت الله حایری میبد
علیرضا گلشنی
دکترای علوم سیاسی و دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا