تبیین و بررسی شاخص های خودسازماندهی در سازمان تربیت بدنی ایران

هدف تحقیق حاضر، توصیف خودسازماندهی بر مبنای نظریه های آشوب و پیچیدگی، در سازمان تربیت بدنی ایران است. در این تحقیق 65 کارمند حوزه ستادی، 105 کارمند فدراسیونهای ورزشی و 210 کارمند اداره های کل تربیت بدنی استانهای کشور شرکت داشتند. ابزار اندازه گیری تحقیق، پرسشنامه محققساخته سنجش خودسازماندهی روا و پایا بود که تجانس درونی آن α=0/91 و ضریب ثبات آن α=0/93، در سطح α=0/05 بهدستآمد. متغیرهای مورد مطالعه، خودسازماندهی و شاخصهای آن در سه حیطه ساختار، رفتار و توانایی سازمانی در سه گروه نمونه تحقیق بود. آزمون t تک گروهی نشان داد ساختار و توانایی سازمانی خودسازمانده در فدراسیون ها و ادارات کل، بالاتر از میانگین معیار µ=3) و(p<0/01 است. ولی رفتار سازمانی خودسازمانده در هر سه گروه، کمتر از حد مورد انتظار است .(p<0/01) بهمنظور مقایسه متغیرهای مورد نظر در سه گروه، از روش تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. آزمونهای تعقیبی نشان داد بین میانگین هر سه گروه، در مقایسه های دو به دو اختلاف معنیداری وجود دارد .(p<0/001) رگرسیون چند متغیری نیز نشان داد برخی شاخصهای ساختاری بر شاخصهای رفتاری و توانایی تاثیر دارد و همچنین برخی شاخص های رفتاری بر شاخص های توانایی تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

سازمان تربیت بدنی ، شاخصهای خودسازماندهی