ارتباط علی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی

هدف این پژوهش ارتباط علی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی بود. روش پژوهش، ازنوع علی بود که به صورت میدانی انجام شد. نمونه پژوهش ازبین مدیران و صاحبان واحدهای تولیدی ورزشی تهران انتخاب شد. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه مزیت رقابتی ریحانی )1394(، پرسشنامه منابع تعارض سازمانی خاکپور و همکاران )1394(و پرسشنامه انعطاف پذیری منابع انسانی رایت و اسنل )8)199 بود که پس از تایید روایی و پایایی آنها، بین نمونه ها توزیع شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آمار توصیفی و برای ارایه مدل اندازه گیری، از نرم افزارهای اس.پی.اس.اس و لیزرل استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار بود. همچنین مشخص شد که عامل مزیت رقابتی با ضریب تاثیر 80/3 و با ضریب تاثیر 0/7، اثر مستقیم و معناداری بر انعطاف پذیری منابع انسانی و منابع تعارض داشت. افزون براین، عامل انعطاف پذیری سازمانی با ضریب تاثیر 0/27 اثر مستقیم و معناداری بر منابع تعارض داشت؛ بنابراین، با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهاد میشود که مدیران و مسیوالن شرکتهای تولیدات ورزشی سعی کنند موارد درون سازمانی مانند اثربخشی هزینه ها و زمان را که باعث ایجاد مزیت رقابتی می شوند، مدنظر داشته باشند تا بتوانند مزیت رقابتی موقتی ایجادشده در شرکت را به مزیت رقابتی پایدار تبدیل کنند. همچنین، برای افزایش انعطاف پذیری منابع انسانی این شرکتها، مدیران آنها سعی کنند کارکنانی را به کار گیرند که از مهارتهای کافی برای انجام کار برخوردار باشند.

کلیدواژه ها:

مزیت رقابتی ، انعطاف پذیری منابع انسانی ، تعارض سازمانی ، انعطاف پذیری مهارتی