تاثیر کاربرد پاکلوبوترازول و بنزیل آمینوپورین در دو مرحله رشدی، بر عملکرد و شکستن خواب ریزغده های سیبزمینی

با توجه به اهمیت تولید و خواب ریزغده سیبزمینی، پژوهشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1392 اجرا شد. تیمارها شامل محلولپاشی تنظیم کننده ها در دو مرحله رشد فیزیولوژیک (آغازش استولون و آغازش غدهدهی) و سطوح تنظیم کننده رشد (شاهد، 100 و 200 میلیگرم در لیتر پاکلوبوترازول، 100 و 200 میلیگرم در لیتر بنزیل آمینوپورین) بودند. نتایج نشان داد که تیمارهای پاکلوبوترازول، صفات تعداد ریزغده در بوته، وزن ریزغده و طول و قطر ریزغده را به طور معنی داری کاهش دادند. بنزیل آمینوپورین تاثیر معنی داری بر تیمارهای یاد شده نداشت. همچنین، بین سطوح غلظت پاکلوبوترازول از نظر صفت عملکرد ریزغده تفاوت معنی داری مشاهده نشد. کاربرد غلظت های 100 و 200 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول در هر دو مرحله آغازش استولون و غده دهی، به طور معنی داری زمان رسیدن به 5، 10، 50 ، 90 و 95 درصد حداکثر جوانهزنی ریزغده های سیبزمینی را نسبت به شاهد افزایش داد و بیشترین تاثیر آن بر صفات یاد شده در مرحله آغازش غده دهی بود. در مقابل، کاربرد تیمارهای بنزیل آمینوپورین در مرحله آغازش غده دهی، تمامی صفات جوانه زنی را به طور معنی داری کاهش داد، ولی تفاوتی بین غلظت های مختلف مشاهده نشد.

کلیدواژه ها:

تعداد ریزغده در بوته ، جوانه زنی ، رقم آگریا ، محلول پاشی ، وزن ریزغده