نگاهی به عرفان و ولایت از منظر علامه طباطبایی(ره)

این مقاله جستجویی مختصر با ذوق و بینش عرفانی و معنوی به مسیله ولایت از نگاه علامه طباطبایی (ره) است که با الهام از ((رساله الولایه)) که از آثار گران بهای ایشان است، نگاشته شده است و اساس آن از لحاظ معرفتی بر این مبتنی است که جوهر دین، حنیف است و عطر الوهیت دارد و نیز ازلی و ابدی است و ثبات و جاودانگی دارد، به بیان دیگر، برای ظاهر دین، شریعت و برای باطن آن، طریقتی است و نیز صورت حقه آن را اسرا و حقایقی است که سیر به سوی ملکوت دارد و باطن نبوت و دین نامیده می شود که به نام ((حنیه لدی حقی)) یا ولایت نامیده می شود، بدین معنی که وجهه خلقی رسالت و نبوت تشریعی پایان یافتن است و دوران آن به رسالت خاتم الانبیاء بازمی گردداما مجهه حقی ان که ولایت است استمرار دارد و بازگشت به وجود خاتم الوصیاء حضرت امام مهدی (عج) دارد. البته مرتبه شدید ولایت در نبی نیز هست و مهم تر اینکه دریافت وجدانی و شهودی از ولایت، از طریق راهیابی به باطن عالم و سر غیبی آن و نیز معرفت شهودی (توحید میسر است) که البته این امر مخصوص انبیا نیست، به عبارت دیگر، سیر و سلوک عرفانی خالصانه و عاشقانه است که سالک راه به درک عترت طیبه می رساند و از انوار جمالیه و جلالیه حق و نور ولایت ایشان بهره مند می نماید، چرا که فطرت انسانی با نور ولایت حق عجین شده است و امانت داری انسان از خدای سبحان در آیه ((انا عرضنا الامانه)) همان ولایت مطلقه الهیه است که در بطن نظام تشریع و نظام تکوین نهفته است.

کلیدواژه ها:

عرفان ، ولایت ، شهود ، عترت ، نبوت ، امانت ، دین