مقایسه میزان پرخاشگرى بین دو گروه موزیک و غیرموزیک نیروى انتظامى

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 437

فایل این مقاله در 5 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_TEB-1-3_004

تاریخ نمایه سازی: 8 دی 1395

چکیده مقاله:

مقدمه: در مجموعه اى مانند پلیس که هریک از نیروها به عنوان سرمایه هاى آن سازمان محسوبمى شود تأثیرات آلودگى صوتى مىت واند به نابهنجاری هاى رفتارى نظیر پرخاشگرى منجر شود که این مسئلهمىت واند زمینه ساز بروز فرسایش خدمتى شود. از این رو مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان پرخاشگرىافراد شاغل در گروه موزیک نیروى انتظامى با افرادى است که به موزیک اشتغال ندارند، انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مقایسه ا ى بوده و تست هاى پژوهش بر روى تمامى اعضاى شاغل در گروهموزیک دانشگاه علوم انتظامى ( 42 نفر) اعمال گردید. جهت دستیابى به گروه شاهد، پس از همتاسازى گروهمذکور 42 نفر به عنوان گروه مقایسه و انتخاب شدند. ابزار اصلى گردآورى داده ها پرسشنامه پرخاشگرىباس و پرى بود که به همراه پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختى در اختیار افراد نمونه قرار داده شد.داده هاى جمعآ ورى شده سپس با استفاده از آزمون تى و همبستگى پیرسون با نرما فزار 20SPSS تجزیهو تحلیل شدند.یافته ها: در این مطالعه مشاهده شد که نمره کلى پرخاشگرى اعضاى گروه موزیک نسبت به سایرگروه هاى ستادى به طور معنادارى بالاتر است. این اختلاف در مورد چهار خرده مقیاس پرخاشگرىفیزیکى، پرخاشگرى کلامى، خشم و خصومت نیز به دست آمد ( 001 / p=0 ). همچنین نتایج آزمونهمبستگى پیرسون نیز نشان داد که میان سابقه کار و میزان پرخاشگرى رابطه مثبت و معنادارى وجوددارد ( 011 / p=0 ). به عبارت دیگر با افزایش سابقه کارى افراد در گروه موزیک، میزان پرخاشگرى آن هانیر بیشتر مى شود.نتیجه گیرى: نتایج به دست آمده در این مطالعه بیان گر اهمیت تأثیر مواجهه با صداى بالا بر بروز تغییراترفتارى مانند پرخاشگرى در اعضاى گروه موزیک مى باشد. برنامه ریزى و اتخاذ تدابیرى جهت کاهش وکنترل مواجهه این گروه از افراد با این عامل استرس زاى محیطى بسیار ضرورى و لازم مى باشد. اقداماتىاز قبیل تخصیص فضاى مناسب جهت تمرین و ایجاد فضاى آکوستیک، زمان بندى صحیح براى کار واستراحت و مداخلات روانشناختى جهت کاهش میزان پرخاشگرى و افزایش سازگارى در محیط کار از جملهراهکارهاى پیشنهادى جهت تحقق این هدف مى باشند.

نویسندگان

محمدرضا کمالی

بخش اعصاب و روان، بیمارستان ولى عصر (عج) ناجا- نویسنده مسئول

مصطفی فروتن

دانشگاه آزاد اسلامى واحد تهران- مرکز،

مصطفی براری

اداره کل بهداشت، بهدارى کل ناجا، تهران، ایران

هادی پناهی

مرکز تحقیقات کاربردى، بهدارى کل ناجا، تهران، ایران