تعادل بافتی در ترجمه از عربی به فارسی (با رویکرد کاربردشناختی)

ترجمه به عنوان فرآیندی پیچیده، نیاز به شناخت همه جانبه زبان دارد چه زبان مبدا و چه زبان مقصد. شناخت زبان از رهگذر زبان­شناسی فرمالیستی و معناشناسی در نگرش سنتی یا مدرن، شرط لازم است نه کافی. در این راستا زبان شناسی کاربردی (البته در کنار نوع فرمالیستی آن) می­تواند راه­گشا باشد. نگرش کاربردی، زبان را به عنوان گفتمان و نه متن در نظر می­گیرد. شناخت بافت غیر زبانی و به­­ویژه نوع موقعیتی آن از زاویه نگاه کاربردشناختی، به مراتب شناخت زبانی فراتر و عمیق­تری به مترجم می­دهد. مترجم با شناخت بافت موقعیتی متن مبدا می­تواند چنین بافتی را در زبان مقصد در قالب واژگان و سبک متناسب به وجود آورد. و در نهایت به عنوان آفریننده متنی جدید و فرستنده پیام به تعادل ترجمه­ای برسد. نگارنده در مقاله حاضر سعی بر آن نموده است تا با رویکرد کاربردشناختی به ترجمه از عربی به فارسی بپردازد. در این راه با فرض مثال­هایی که بیشتر جنبه آموزشی دارند مطلب را در سطح عملی دنبال کرده است و در پایان مقاله به این نتیجه رسیده است که نگرش سنتی (فرمالیستی) باعث می­شود تا مترجم با نگاهی جزیی در چهارچوب متن محصور شود و همه پیام را از زبان مبدا دریافت نکرده و انتقال­ندهد حال آنکه در نگرش گفتمانی جنبه­های فرامتنی پیام هم قابل انتقال است.

کلیدواژه ها:

بافت موقعیتی ، کاربرد شناسی ، ترجمه ، مترجم ، زبان عربی