معنای اصلی و تبعی در ترجمه غلامعلی حداد عادل از قرآن کریم (مطالعه موردپژوهانه سوره نمل)

اصل در ترجمه، رعایت امانت، حفظ معنا و سلیس بودن است که این موضوعی ثابت در اصل ترجمه غلامعلی حداد عادل است. یقینا ترجمه فارسی شیوا و ادبی وی، توانسته است بخش عمده ای از این ضرورتها و انتظارها را تحقق بخشد، لیکن مسیله این تحقیق، میزان و چگونگی این تعادل و مطابقت معنا با الفاظ قرآنی است. مترجم برخی ساختارهای صرفی نحوی و بلاغی را در ترجمه نادیده انگاشته، در مواردی نیز ترجمه واژگان ، ترکیب ها و اصطلاحات در مقابل هم قرار نگرفته است. بنابراین، لازم معنا یا معنای تبعی واژگان، ترکیبها و اصطلاحات در ترجمه لحاظ شده است، نه معنای اصلی و دقیق آنها. این پژوهش درصدد است تا با مطالعه موردپژوهانه سوره نمل ، ترجمه ایشان را از زوایای مختلف واژگانی، صرفی نحوی، بلاغی و ویرایشی، به بوته نقد، تحلیل و تط بیق بسپارد تا مواردی که در ترجمه این سوره مبارکه نیازمند بازنگری دقیقتری هستند، بازشناسی نماید. دستاورد حاصل از این پژوهش نشان میدهد که ترجمه مترجم، در عین برخورداری از امتیازهای فراوان، از جمله نوآوری در شیوه ترجمه وفادار و معنایی، التزام به پیام و محتو ای زبان قرآن ، شیوایی بیان و استفاده از واژههای فارسی روان، پرهیز از زیادهنویسی و فارسیگرایی افراطی و... در حوزههای صرف و نحو، بلاغت، ترجمه واژگان و... نیاز به بازنگری دقیقتری دارد که برخی از آنها در این پژوهش موردی، واکاوی و تحلیل توصیفی شده است.

کلیدواژه ها:

ترجمه قرآن کریم ، نحو ، بلاغت ، معنای تبعی ، سوره نمل ، غلامعلی حداد عادل