تعیین سطح مورد نیاز استحصال آب باران برای آبیاری تکمیلی گندم و جو ؛ مطالعه موردی استان مازندران-ریگ چشمه

استحصال آب باران روشی کار آمد برای بهبود بهره برداری از منابع آب سطحی در مناطق مختلف است. از آنجا که سطوح غیر قابل نفود دارای توان استحصال قابل توجه نزولات جوی می­باشند، طراحی و برنامه ریزی به منظور جمع آوری نزولات جوی از راهکارهای سازگاری با کم آبی در اکثر مناطق می باشد. در این تحقیق، امکان استحصال آب باران برای آبیاری تکمیلی گیاهان گندم و جو در یک دوره ی کشت (دهه سوم آبان تا دهه دوم خرداد) در استان مازندران، جنوب شهرستان ساری در روستای ریگ چشمه مورد بررسی قرار گرفت. متوسط نیاز آبی سالانه گیاه گندم و جو توسط نرم افزار NETWAT، به­ترتیب 271 و 230 میلی­متر محاسبه شد. برای محاسبه ی میانگین بارندگی از داده های بارندگی 35 ساله ایستگاه باران سنجی ریگ چشمه استفاده گردید. مقدار تجمعی میانگین بارش 10 روزه با مقدار تبخیر و تعرق تجمعی گیاه گندم و جو در دوره مشابه طی دوره ی آماری 35 ساله مقایسه شد و نیاز ناخالص آبیاری بارانی بدست آمد. میزان رواناب از یک سقف پوشش داده شده با ایزوگام به مساحت 250 متر مربع برآورد شد و یک مخزن به ابعاد 8×5×2.5 متر برای ذخیره آب در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد در این محدوده برای آبیاری تکمیلی گیاه گندم و جو با توجه به میانگین بارندگی 35 ساله و سطح اطمینان 80 درصد، باید حداقل 15 درصد از مساحت مزرعه را به عنوان سطح عایق برای جمع­آوری آب باران در نظر گرفت.

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: بارندگی ، سطح غیر قابل نفوذ ، ریگچشمه ، NETWAT