مدیریت بهره برداری تلفیقی تحت شرایط عدم دقت در پارامترهای آبخوان

با توجه به این که سیاست های حاصل از مدیریت بهره برداری تلفیقی می تواند نقش قابل توجهی در پایداری و استفاده بهینه از منابع ایفا نماید ، لذا اعمال شرایط واقعی سیستم منابع آب در مدل های مدیریتی منجر به نزدیکی قوانین بهره برداری به شرایط طبیعی می شود. در این تحقیق از ترکیب منطق فازی و روش بهینه سازی مبتنی بر جستجوی تصادفی برای در نظر گرفتن عدم دقت در پارامترهای تأثیرگذار بر تغییرات تراز سطح آب زیرزمینی استفاده شد . پارامترهای مؤثر مذکور شامل ضرایب ضریب ذخیره ویژه ، میزان تغذیه و تخلیه طبیعی آبخوان بود که اغلب در مدل های مدیریتی به طور جزئی و یا گذرا دیده می شود. با استفاده از اطلاعات هیدروژئولوژیکی منطقه و داده های پیزومترها ، بازه تغییرات هر پارامتر برای تعیین تابع عضویت مشخص گردید. با اعمال برشهای فازی (اعداد بین صفر و یک ) بر هر پارامتر تأثیرگذار و تولید بازه ای متناسب با آن ، مدل بهینه سازی مبتنی بر جستجوی تصادفی به منظور یافتن مقادیر حداقل و حداکثر تغییرات تراز ، مورد اجرا قرار گرفت. با تکرار مراحل بالا می توان مقدار فازی پارامتر خروجی را تعیین نمود. برای مقایسه نتایج حاصل از اعمال عدم دقت در ارائه مقادیر بهینه تخصیص ، مدل بهره برداری تلفیقی با هدف حداقل نمودن میزان کمبود در تأمین نیازهای آبی با توجه به محدودیتهای منابع آبی موجود ، تدوین گردید. در این مدل محدوده مورد مطالعه به مناطقی تقسیم و با توجه به اولویت های هر منطقه و در نظر گرفتن اهمیت نوع مصرف و نوع منبع ، میزان تخصیص های بهینه تعیین شد. نتایج مدل پیشنهادی نشان می دهد که هر چه در مدل تلفیقی شرایط واقعی سیستم منابع آبی به نحوه مطلوبی دیده شود ، میزان اطمینان پذیری سیستم در تأمین نیازهای آبی از قابلیت بیشتری برخودرار خودهد بودو. همچنین این نتایج به دلیل دخالت دادن نظرات تصمیم گیران مؤثر در تخصیص منابع آب از مطلوبیت و قابلیت اجرایی بالاتری برخوردار بود و از حالت ثباتی که در مدل سازی های معمول وجود دارد خارج شده و به صورت دینامیک و متناسب با سیاست هایی بود که برای منطقه مورد در نظر گرفته شد.

کلیدواژه ها:

بهره برداری تلفیقی ، عدم دقت ، تئوری مجموعه ای فازی ، مدل سازی آب زیرزمینی ، اطمینان پذیری