بررسی رابطه رضایت زناشویی و سبک فرزند پروری مادران کودک خودمانده و کودک عادی

هدف: اختلال طیف خودمانده در طبقه بندی اختلالات فراگیر رشد قرارگرفته است، هدف پژوهش بررسی مقایسه ای رضایت زوجیت و سبک فرزند پروری مادران کودک خود مانده و کودک عادی بود. روش: جامعه پژوهش حاضر مشتمل است بر تمامی مادران کودکان دارای اختلال طیف خودمانده و کودکان عادی که درسال 1395 مشغول به تحصیل بودند. مادران دارای فرزند خودمانده 50 مادر به صورت نمونه گیری در دسترس و مادران دارای کودک عادی 50 مادر به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زوجیت افروز و الگوی ارتباط والد- فرزند بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و گردآوری اطلاعات پس رویدادی است یافته ها: نتایج به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس، نشان داد دو گروه مادران کودکان عادی و کودکان خودمانده در همه زیر مقیاس ها رضایت زوجیت در سطح p<0/01 و سبک های فرزند پروری در سطح p<0/05 به استثناء مولفه که عبارت بود از انعطاف ناپذیری، تزلزل/ تشتت و نازپروردگی تفاوت معنا داروجود داشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت مادران کودکان با اختلال طیف خود مانده در مقایسه با مادران کودکان عادی رضایت زناشویی کمتری را گزارش می کنند

کلیدواژه ها:

سبک فرزند پروری ، رضایت زوجیت ، مادر کودکان خودمانده ، مادر کودک عادی