مدیریت استعداد، مدیریتی نو

امروزه با ورود به هزاره سوم و عصر اقتصاد دانش محور ودر پی تغییرات وسیع اقتصادی و اجتماعی جهان، سازمان ها به خوبی دریافته اند که برای موفقیت در محیط کسب و کار، به داشتن بهترین استعدادها، نیاز دارند. این موضوع چنان فراگیر شده است که در اواخر دهه 1990 بزرگترین تهدید برای شرکت ها این بود که تقاضا برای کارکنان با استعداد از عرضه آنها پیشی گرفت و بنابراین کمبود استعدادهای جهانی مطرح شد. در نتیجه، جذب، حفظ و مدیریت استعداد به عبارت کلیدی در تجارت جهانی تبدیل شد. از طرفی در سال های اخیر، در سازمان های ایرانی، مبحث پرورش وتوسعه نیروی انسانی در قالب های گوناگونی، نظیر: شناسایی و پرورش استعدادها، جانشینی پروری، مدیران آینده، مدیران سایه و ... مورد توجه قرار گرفته است. در همین زمینه انجام مطالعات و پژوهش های گوناگون برای الگوبرداری و بکارگیری تجربه های موفق سازمان ها توسعه یافته، از اهمیت بسزایی برخوردار است. مدیریت استعداد نشان دهنده نوعی تغییر پارادایم، از مدیریت منابع انسانی سنتی به مدیریت منابع انسانی نوینی است که دربرگیرنده توجه نخبگان سازمانی است. یکی از گام های اولیه در مدیریت استعداد، شناسایی کارکنان کلیدی و استعدادهای سازمانی است. در واقع مدیریت استعداد، به سازمان، اطمینان می دهد که افراد شایسته با مهارت های مناسب، در جایگاه مناسب شغلی در جهت دستیابی به هدف های مورد انتظار کسب و کار قرار دارند. سازمان هایی که در جذب و توسعه و نگهداری مدیران با استعداد موفقتر هستند، میزان سوددهی بیشتری دارند، همین امر سبب گردید نگرش به افراد با استعداد برای سازمان ها عوض شده و به آنها به دید یک منبع ایجاد مزیت رقابتی نگریسته شود. بنابراین، با توجه به اهمیت مدیریت استعداد در سازمان ها ، در این مقاله تلاش می شود با بررسی همه جانبه، مفهومی روشن از مدیریت استعداد ارایه شود، سپس ابعاد و فرایندهای آن را مورد بررسی قرار می دهیم.

کلیدواژه ها:

مدیریت استعداد ، شناسایی و جذب ، حفظ و نگهداشت