بزه محاربه در حقوق کیفری ایران

محاربه در اصل به معنای سلب و گرفتن است و اطلاق عنوان حرب به ترساننده مردم یا جنگ کننده با مردم، بخاطر آن است که او می خواهد جان یا مال یا ملک دیگری را از او سلب نماید. البته فقهای پیشین در کتابهایشان، از محاربه تعریفی ارایه نداده اند و تنها به تعریف واژه محارب پرداخته اند. برای نمونه محقق حلی در شرایع الاسلام در تعریف محارب آورده است کسی که برای ترساندن مردم، سلاح بکشد، خواه در خشکی، خواه در دریا، شب یا روز، در شهر یا بیرون از شهر... همچنین، قصد ترساندن ملاک است، خواه بتواند موجب ارعاب شود خواه نتواند. همچنین محقق حلی در مختصر نافع می گوید محارب کسی است که برای ترساندن رهگذران سلاحی آخته را بدست گیرد، در خشکی باشد یا در دریا، در شب یا روز، حتی اگر به قولی که اشبه به واقع است اهل چنین کاری نبوده باشد. آیت االله العظمی خویی در تکمله المنهاج می گوید کسی که برای ترساندن مردم سلاح بکشد محارب است و تبعید می شود. در فقه امامیه نیز (مکتب اهل بیت علیهمالسلام)، محارب کسی است که سلاح به دست گیرد و ناامنی ایجاد کند(یاغی)، خواه درون شهر باشد یا بیرون از شهر.

کلیدواژه ها:

محاربه ، افساد فی الارض ، اخافه ، صلب