بررسی تطبیقی سیاست کیفری ایران و فرانسه در خصوص نقش رضایت قربانی در مسئولیت کیفری مرتکب پیش از ارتکاب جرم

رضایت در اصطلاح حقوق جزا عبارت است از اینکه قربانی جرم یا مجنی علیه قبل از وقوع جرم و مقارن آن به ارتکاب بزه بر روی خود تمایل داشته باشد و یا به عبارت دیگر قربانی جرم راضی بر این باشد که جرمی علیه او صورت گیرد. با توسعه علوم جزائی علاوه بر جرم، مجرم و مجازات، قربانی جرم یا زیان دیده از جرم نیز مورد توجه قرار گرفته شده و درنتیجه در تدوین قوانین جزائی کشورها با حفظ حقوق عمومی، در مواردی رضایت قربانی جرم را در بعضی از جرائم که ارتکاب عمل زیان جدی به پیکر جامعه وارد نکند، دخالت داده و واجد آثارح قوقی دانسته اند. در این مقاله به نقش و جایگاه رضایت قربانی جرم در حقوق ایران بر اساس روش تحقیق تحلیلی و توصیفی برپایه تجزیه و تحلیل اطلاعات موجود، پرداخته شده است. رضایت قربانی جرم عامل توجیه کننده جرمی اعامل معافیت از مجازات نمی باشد و تمایل شخص به ارتکاب جرم بر روی خود، در ماهیت عمل مجرمانه تاثیری نداشته و موجب زوال مسولیت کیفری و مجازات مرتکب بزه نمیگردد زیرا مجازات صرفا0 برای دفاع از منافع خصوصی اشخاص ایجاد نشده بلکه قوانین جزای کشورها بیشتر در جهت استقرار نظم عمومی و بقاء جامعه تدوین شدهاند واساسا0 اشخاص نمیتوانند در مسائل عمومی و کیفری چیزی را اجازه یا ممنوع سازند و تنها شارعی ا مقنن می تواند برحسب مصالح و منافع عمومی امری را مجاز بداند. لذا رضایت مجنی علیه یا قربانی جرم به علت الزامی بودن و آمره بودن قواعد حقوق جزا فاقد ارزش قانونی است.

کلیدواژه ها:

سیاست کیفری ایران و فرانسه ، رضایت قربانی ، مسئولیت کیفری مرتکب ، ارتکاب جرم