رویکرد نظری به زمینههای برنامهریزی مشارکتی شهروندان در بازسازی بافتهای فرسوده شهری

سودمندی رویکردهای مشارکت جویانه و استفاده از مشارکت مردمی در پروژههای نوسازی و بهسازی بافتهای فرسوده شهری، امری انکارناپذیر است؛ در این میان و علیرغم تاکید دست اندرکاران بر اهمیت و ضرورت این موضوع، فقدان یک استراتژی مناسب به ناکامی جلب مشارکت شهروندان در این قبیل طرحها منجر شده است. به نظر میرسد استراتژیهای اتخاذ شده حتی اگر رویکردی نظری را به عنوان پشتوانه علمی خود قرار داده باشند، در کاربست آن در شرایط بومی منطقه ناکام بودهاند. در این مقالهسعی شده است با توجه به شرایط ایران و از دل نظریات ارایه شده، به تدوین چهارچوبی در زمینه نوسازی مشارکتی و عوامل تاثیرگذار در افزایش میزان مشارکت ساکنین بافتهای فرسوده شهری و نیز موانع اجرایی آن پرداخته شده و در نهایت راهکارها و ساز و کارهای افزایش مشارکت ساکنان در نوسازی و بهسازی بافتهای فرسوده ارایه گردد.این مقاله بر مبنای پژوهش توصیفی- تحلیلی که در زمان حاضر پیرامون توسعه مشارکتی به ویژه در بافتهای فرسوده مطرح گردیده استوار است. نتایج به عمل آمده نشان داد از میان نظریات و الگوهای ارایه شده در زمینه برنامهریزی مشارکتی، انگاره تلفیقی با لحاظ شرایط فرهنگی و اجتماعی منطقه، رهیافتی راهگشاتر در زمینه مشارکت شهروندان در نوسازی بافتهای فرسوده شهری میباشد.

کلیدواژه ها:

انگاره تلفیقی ، بافت فرسوده ، برنامهریزی مشارکتی ، نوسازی و بازسازی