اثرات مصرف دوزهای مختلف کافیین بر عملکرد، آبزدایی و ناراحتی های دستگاه گوارش کشتی گیران در طول یک تورنمنت شبیه سازی شده کشتی

در تلاش برای پیشرفت دانش در مورد اثربخشی مصرف کافیین بر افزایش عملکرد ورزشکاران، ما یک پروژه تحقیقاتی برای تعیین اینکه کدامیک از شیوه های مصرف کافیین برای حفظ عملکرد در طول یک تورنمنت شبیه سازی شده یک روزه کشتی مفید است، طراحی کردیم. علاوه بر این، چون مصرف کافیین ممکن است با کمبود آب بدن و ناراحتی های دستگاه گوارش مرتبط باشد(اسپریت 2014)، اثر شیوه های مختلف مصرف کافیین بر آبزدایی(دی هیدارسیون) و ناراحتی های حاد دستگاه گوارش بررسی شد.روش شناسی: در یک آزمایش دو سو کور و تصادفی، دوازده کشتی گیر مرد آزادکار در یک دوره تورنمنت شبیه سازی شده یک روزه کشتی شامل 5 مسابقه کشتی که متشکل از دو راند 3 دقیقه ای با استراحت 30 ثانیه ای بین راند ها بود، شرکت کردند. براساس مسابقات قهرمانی جهان سال 2017، فاصله بین مسابقات اول تا چهارم، یک ساعت و بین مسابقه چهارم و پنجم 3 ساعت در نظر گرفته شد(فدراسیون جهانی کشتی 2017). ورزشکاران هر بار یکی از 5 وضعیت الف) دارونما، ب) کافیین با دوز بالا قبل از مسابقه اول (10 میلی گرم بر کیلوگرم قبل از مسابقه اول)، ج) کافیین با دوز متوسط قبل از مسابقه اول (4 میلی گرم بر کیلوگرم)، د) مصرف کافیین با دوز های متوالی قبل از هر مسابقه( شامل 2 میلی گرم بر کیلوگرم که مجموعا 10 میلی گرم بر کیلوگرم می شود) و ه) یک شیوه مصرف کافیین بر اساس کاهش عملکردی که قبلا اندازه گیری شده است(با میانگین مصرف کافیین 5/1 ± 1/6 میلی گرم بر کیلوگرم) را اجرا کردند. در شیوه مصرف براساس عملکرد، طبق پرتکل استاندارد شده ای، مسابقه ای که از آن کاهش عملکرد کشتی گیر شروع می شد بعنوان نقطه شروع مصرف کافیین(2 میلی گرم بر کیلوگرم) در نظر گرفته می شد و از آن پس کشتی گیران قبل از هر مسابقه کافیین مصرف می کردند. تست عملکرد کشتی پیتسبورگ (PWPT) براسا دستورالعمل آن(یوتر و همکاران 2001) قبل از هر مسابقه برای ارزیابی عملکرد کشتی گیران اندازه گیری شد(زمان کمتر نشان دهنده عملکرد بهتر است). وضعیت دی هیدراسیون(آرمسترانگ و همکاران 2010) و ناراحتی های دستگاه گوارش(فلیپه و همکاران 2016) در طول تورنمنت بررسی شد.یافته ها: در مقایسه با دارونما، دوز بالای کافیین تنها منجر به بهبود معنادار زمان PWPT قبل از اولین مسابقه شد اما شاخص دی هیدارسون در این شیوه مصرف بطور معناداری بالاتر از وضعیت های دیگر بود. دوز متوسط کافیین بر عملکرد PWPT در طول مسابقات تاثیر معناداری نمی گذارد اما در مقایسه با دوز بالا کافیین، منجر به ناراحتی های کمتر دستگاه گوارشی شد. هر دو شکل مصرف کافیین شامل دوز مکرر و براساس کاهش عملکرد، زمان PWPT را نسبت به دارونما به شکل معناداری پیش از مسابقه سوم وچهارم کاهش دادند. با این حال، تنها مصرف براساس کاهش عملکرد ، زمان PWPT را قبل از مسابقه پنجم بطورمعناداری بهبود بخشید در حالی که در این شیوه ی مصرف، بطور معناداری ناراحتی های گوارشی و دی هیدراسیون کمتری ثبت شد. بحث و نتیجه گیری: مصرف کافیین با دوز بالا نسبت به دوز پایین منجر به بهبود عملکرد کشتی گیران بخصوص برای مسابقه اول شد اما با اختلالات دستگاه گوارش همراه است. استفاده از پروتکل نوین فردی سازی شده و ارایه شده در این مطالعه که شامل مصرف کافیین براساس کاهش عملکرد بود منجر به کاهش اثرات جانبی کافیین و افزایش عملکرد در طول تورنمنت شبیه سازی شده بخصوص سه مسابقه آخر می شود و شانس ورزشکار را برای کسب مقام قهرمانی افزایش می دهد.