استراتژی اجرایی توسعه پایدار آبزی پروری ساحلی در ایران

با توجه به شرایط آب و هوایی ایران و تقسیم بندی این کشور به عنوان منطقه خشک و نیمه خشک (به جز مناطق ساحلی) این موضوع را به ما یاد آوری می نماید که اکثر فعالیت های توسعه آبزیان در آب های داخلی کشور به دلیل نیاز فراوان به آب شیرین، عملا نمی تواند به صورت پایدار و طولانی در آب های داخلی ادامه یابد. در واقع کمبود منابع آب شیرین، افزایش جمعیت و بالا رفتن نیاز شدید به آب شیرین جهت مصارف انسانی و صنعتی، همچنین فروش آب یا تاکید بر رقابت اقتصادی مصرف کنندگان، همگی به عنوان موضوعاتی هستند که ریسک پذیری توسعه آبزیان در آب های داخلی ایران را به شدت افزایش می دهد. پیشرفت تکنولوژی و اقتصادی شدن روش های جدید آبزی پروری ساحلی و همچنین پرورش در قفس و سیستم های پن، همگی می توانند در صورت دارا بودن مطالعات امکان سنجی و رعایت کلیه نکات زیست محیطی (Eco-friendly) به صورت توسعه ای پایدار و طولانی در جهت تولید آبزیان و کمک به تامین بخشی از امنیت غذایی کشور از اهمیت ویژه ای برخوردار باشند. متاسفانه با وجود صدها کیلومتر سواحل شمالی حاشیه دریای خزر و همچنین منطقه ساحلی خلیج فارس و در یای عمان و جزایر جنوبی این استراتژی هنوز از اهمیت ویژه ای بر خوردار نیست. تمرکز بر روی توسعه ساحلی به عنوان استراتژی اصلی توسعه پایدار آبزی پروری باید مد نظر باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، ابزی پروری ساحلی ، مناطق ساحلی ، پرورش در قفس ، پرورش پن ، استراتژی توسعه ، تولید یا آب دریا