مطالعات تعیین تولید و تیپ بندی پوشش گیاهی و تعیین ظرفیت چرایی بخش مراتع بیابانی ذخیره گاه زیست کره توران

منطقه حفاظت شده توران که به عنوان ذخیرهگاه زیست کره هم مطرح است، یکی از مهمترین پناهگاه های حیات وحش ایران و جهان به شمار میرود که حضور و زیست گونههای جانوری مانند یوزپلنگ آسیایی بر اهمیت آن افزوده است. در این پژوهش، پوشش گیاهی اراضی طبیعی بخشی از این منطقه بر مبنای نیازهای پژوهشی و اجرایی مورد مطالعه قرار گرفت. برای این کار ابتدا بر اساس روشهای میدانی، نقشه کاربری اراضی منطقه مورد مطالعه تهیه شد. سپس تیپ های گیاهی مرتعی با استفاده از روش فیزیونومی -فلوریستیک تعیین شدند و در هر تیپ، مطالعات مربوط به تولید مرتع (با روش قطع و توزین) انجام شد و ظرفیت چرایی هر تیپ بر اساس میزان علوفه تولیدی آن تعیین شد. نتایج نشان داد که در منطقه مورد مطالعه شش کاربری اراضی اصلی شامل مراتع، کوهستانها، شن زارها، اراضی کشاورزی، مناطق مسکونی و اراضی بایر قابل تفکیک هستند. همچنین در اراضی مرتعی، 4 تیپ گیاهی مشاهده شد. اغلب مراتع منطقه تولید حدود 100 کیلوگرم در هکتار داشتند. در مجموع در 44453 هکتار مرتع منطقه، تعداد 9035 واحد دامی مجاز به چرا هستند؛ این درحالی است که در حال حاضر بیش از 14760 واحد دامی در منطقه چرا میکنند و این موضوع باعث تخریب مراتع منطقه و فشار به حیات وحش حساس آن میشود. درنهایت کاهش تراکم دام و متعادل کردن آن با توانایی های اکوسیستم شکننده منطقه از جمله اصلی-ترین نیازهای مدیریتی در این منطقه اعلام شد.

کلیدواژه ها:

منطقه حفاظت شده توران ، مرتع ، کاربری اراضی ، مدیریت ، تولید علوفه ، تراکم دام