گویش زبانی جنوب کرمان، عامل توسعه فرهنگی و همبستگی قومی

پیچیده ترین و ناشناخته ترین ابزار ارتباط، آموزش، یادگیری و ثبت زندگی بشری زبان ایست که داشتن ان در کنار عقل وخرد انسان را از سایر مخلوقات خداوند متمایز می سازد. آنگونه که کوماراوادیولو (2006) درکتاب درک اموزش زبان از زبانرایموند ویلیامز بیان می کند، تعریف زبان مساوی با تعریف بشریت است، چرا که زبان همه جنبه های تجربه بشری را در خودجای می دهدو ضمن ایجاد این تجربه آنرا منعکس می کند. تقریبا تصور زندگی انسان بدون زبان غیر ممکن به نظر می رسد. زباندر شکل گیری هویت ملی و هویت فرهنگی نقش مهم و موثری دارد و بیشتر از آنکه منعکس کننده فرهنگ یک جامعه باشدقالب دهنده فرایندهای فرهنگی در ان جامعه است. از سی دیگر آنچنانکه هولمز (2013) بیان می کند زبان مادری و یا گویشغالب در یک جامعه اقلیت ،عاملی جهت تفاوت و تمایز با جامعه اکثریت و نماد هویت قومی و نژادی و سبب استحکام وهمبستگی اجتماعی می شود. مردم منطقه وسیع جنوب کرمان به گویش اصلی و باستانی رودباری با بیش از نیم میلیون گویشو تکلم می کنند که به دلیل کم توجهی های مختلف و قابل تامل در خطر مرگ و زوال تدریجی قرار دارد. آز انجایی که گونهادبی شعر و شاعران خوش قریحه این سرزمین بیشترین سهم را در حفظ این گویش تاریخی ایفا نموده اند در پژوهش حاضربه روش کتابخانه ای توصیفی ضمن بررسی آثار مکتوب نظم منتشر شده به گویش رودباری به جنبه های تاریخی این گویش ونقش بی بدیل آن در توسعه فرهنگی و همبستگی قومی در جنوب کرمان پرداخته شده و در پایان راهکارها و پیشنهاداتیجهت حفاظت، تقویت واعتلای این گنجینه عظیم فرهنگی و میراث معنوی ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

گویش رودباری ، جنوب کرمان ، توسعه فرهنگی ، همبستگی قومی