بررسی شخصیت های داستان جمشید و خورشید سلمان ساوجی

ادبیات غنایی گونه ای از انواع ادبی است که نویسنده یا گوینده پندها و نصایح مورد نظر خود را در قالب منظومه هایی به شکل داستان یا حکایت عنوان می کند. سلمان ساوجی از جمله شاعرانی است که در قرن هشتم، در این گونه ادب، طبع-آزمایی نموده منظومه ی عاشقانه ی «جمشید و خورشید» را آفریده است و در آن به بیان پندهای اخلاقی در قالب داستان پرداخته است. شخصیت از مهمترین عناصر داستان می باشد زیرا حوادث داستان بر اساس نوع خواست و رفتار او شکل می-گیرد و به دو نوع اصلی و فرعی منقسم می شود. در این داستان شخصیت اصلی جمشید و خورشید می باشند و شخصیت-هایی چون مهراب و افسر که به روند داستان و انجام قصه کمک می کنند شخصیت فرعی محسوب می شوند. این منظومه سرشار از پیام های اخلاقی و سازنده می باشد، لذا در این پژوهش، نگارنده در پی بیان و بررسی شخصیت های اصلی و فرعی به پیام های اخلاقی مد نظر نویسنده ی اثر نیز توجه نموده است. و به پیامدهایی چون طلب، صبر، متانت، خویشتن داری، مشورت و ... توجه نموده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات غنایی ، سلمان ساوجی(جمشید و خورشید) ، شخصیت های داستانی