تحلیل موضوعی آب حیات در اشعار حافظ

آب حیات در شعر فارسی جایگاه ویژه ای دارد و شاعران هرکدام به گونه ای به آن اشاراتی دارند که عمده این اشارات بازگو کننده مسئله جاودانگی و جایگاه فنا و بقا در اندیشه های عرفانی و اومانیستی است. اما در اشعار حافظ آب حیاتبیانکننده اندیشه ای است که بر طبق آن آرزوی بشر در دستیابی به عمر جاودان را محال می داند، از همین رو به دنبال جایگزینی اموری است که بتوان برای ترس انسان از فنا و تلاش بی ثمر او برای بقا پاسخی تسکین دهنده بیابد. در این مقاله با تحلیلی موضوعی، این مسئله در چهار مبحث (مدیحه، عرفانی، فلسفی و مفاخره) در کاربرد آب حیات در اشعار حافظ مورد بررسی قرار گرفت و نتایج قابل توجهی به دست آمد که از جمله آن می توان به دید واقع بینانه حافظ در برخورد با فنا، خودستایی شاعرانه و بیان مسائل فلسفی اشاره کرد

کلیدواژه ها:

حافظ ، آب حیات ، فنا ، بقا